Goma Elástica

Todos sabemos que a goma elástica procede do caucho. O caucho é un tipo de composto químico chamado polímero elástico (formado na meirande parte de hidróxeno) que brota coma unha emulsión leitosa do zume dalgunhas árbores, coñecido comunmente como látex. A principal especie produtora de caucho é o Hevea, árbore orixinaria da ribeira amazónica cuxo cultivo se foi estendendo por razóns comerciais. É curioso que esta árbore sexa coñecida comunmente como siringa ou siringueira polos brasileiros. O aproveitamento deste material polos habitantes das zonas onde estas especies medran é antiquísimo. Os antigos mesoamericanos tiñan xogos de pelota nos que empregaban bólas feitas de caucho, algunhas delas datan do 1600 a.C. Tamén se ten coñecemento de que os maias elaboraban un tipo de calzado somerxendo os pés en látex e agardando a que secase, ademais doutros usos como protección de empuñaduras para instrumentos de traballo, cintas para suxeitar e mover pedras, etc.

Cando o caucho chegou a España logo do descubrimento de América, reparouse en que era bo para eliminar as marcas do lapis sobre o papel, e ese foi o primeiro uso que se lle deu. Apareceron así as primeiras gomas de borrar, e mesmo agora se seguen a facer de caucho, aínda que sexa sintético.

No século XVIII, tras un estudo en detalle da substancia, observouse que a súa composición química (C₅H₈) estaba formada por cadeas de hidrocarburos, abríndose así a posibilidade de chegar a elaboralo de maneira sintética, co conseguinte aforro na súa produción.

Charles Goodyear

Outro grande avance que se sumou á fabricación de caucho sintético foi a invención do proceso de vulcanización, que consiste en lle engadir xofre ó caucho nun contexto de altas temperaturas (posteriormente chegouse a acadar o mesmo resultado cun vulcanizado en frío). Este proceso fai que a resistencia do caucho aumente exponencialmente e se faga, como se chegou a dicir na época, “inmune ós elementos”. En torno a este descubrimento hai toda unha historia case lendaria. Dise que en 1839 foi Charles Goodyear (Boston) quen por descoido deixou caer unha mestura de caucho con xofre sobre unha estufa quente, e o resultado foi a transformación do caucho nun material moito máis resistente. A este proceso denominóuselle “vulcanización”. O curioso da historia é que este foi dende entón o mecanismo empregado para a fabricación de pneumáticos, mais a coñecida marca “Goodyear” non se fundou até 1898, 38 anos despois da morte de Charles Goodyear. De feito, houbera bastantes disputas sobre a patente xa que en 1843, en Inglaterra,Thomas Hancock (que introducira a industria do caucho neste país) tamén patentou o proceso de vulcanizado. Pero  quizais sexa mellor deixar para outra ocasión o dilema de quen foi o primeiro en inventalo.

Volvendo sobre o tema da goma elástica, foi Steve Perry, un dos licenciatarios de T. Hancock, quen introduciu a primeira goma elástica no mercado, rexistrando a súa patente o 18 de marzo de 1845. A partir dese momento, as aplicacións dos elásticos fóronse estendendo e aumentando progresivamente. Non servían só a nivel industrial, senón tamén a nivel doméstico. Hoxe non reparamos na cantidade de obxectos cotiáns que conteñen caucho (ademais dos chicles, claro), pero en realidade está moito máis presente do que coidamos, especialmente na industria téxtil (ningunha peza de roupa interior sería agora concibible sen elásticos).

Este é tamén o caso dos cadernos que Caramiña Artesanía vos presenta nesta ocasión. Todas elas pechan cun elástico de diferentes cores combinadas coas impresións. Os cadernos teñen deseños de clara inspiración galega, para todos os gustos, incluído o voso. Están montados enteiramente á man e decorados no interior con follas de garda a xogo coa portada.

Caramiña saca esta partida de cadernos, que será distribuída a través do Consorcio Editorial Galego, por varios puntos de venda dentro e fóra do país. Moi axiña teredes novas nosas ampliando esta información.

Entrevista a Caramiña

      Aquí vos deixo unha entrevista que lle fixeron a Caramiña Artesanía para a TVG. Unha moi boa forma de que se coñeza o traballo feito á man, a dedicación que require e o coidado que se emprega na elaboración dos nosos produtos.

http://www.crtvg.es/informativos/caramina-artesania-pezas-feitas-con-mimo-e-detalle-387600

      Moi axiña estaremos na rede cunha Páxina Web propia. Polo de agora só dispoñemos da páxina de presentación e o dominio, pero se queredes, podédeslle botar un ollo igualmente:

http://www.caraminhaartesania.com/

      En breve teredes novas nosas...

Gústanos Xapón

      Caramiña Artesanía acaba de elaborar unha serie de produtos inspirados na decoración tradicional xaponesa: elementos cadrados, flores de cerdeira, casas tradicionais, lacados…

       É ben sabido que os xaponeses celebran a chegada da primavera admirando a floración das cerdeiras, un verdadeiro espectáculo natural. Esta época de floración é coñecida polos nipóns como sakura, e aprovéitase a ocasión para saír de pícnic (hanami) e contemplar a beleza deste fenómeno.

      En Caramiña deseñamos este móbil sonoro inspirado neste fermoso acontecemento. Está totalmente feito e decorado á man, con debuxos propios que recordan ás pólas ateigadas de flores destes froiteiros. O centro de cada flor está adornado con foils de prata, así como as bolboretas que rodean a composición. Tamén se empregaron aplicacións de foil vermello nas esquinas dos marcos e brillantes prateados. O lazo para colgalo é de veludo negro.

      Tamén presentamos este álbum de fotos de inspiración nipona, tanto na portada como no reverso. As flores foron pintadas á man e completadas con pétalos naturais prensados. O interior está elaborado en cartolina dobre de cor negra, e as contraportadas de inicio e peche en cartolina rosa combinada coas flores da portada. O álbum pecha cun botón de nácara branco.

      Outra das máis coñecidas manifestacións artísticas do Imperio do Sol Nacente é a laca. En realidade o emprego da laca é común á tradición chinesa e xaponesa, xa que se trata dunha resina natural extraída dunha árbore chamada Rhus Verniciflua que é oriunda de China e de Xapón. Os nipóns chaman Urushi tanto á laca en estado natural como ó resultado final, mentres que en China existen moreas de nomes para designar os distintos estados polos que pasa este elemento ata secar por completa. O curioso desta substancia é que, a diferenza doutras resinas coñecidas en occidente das que se obteñen pegamentos, colas ou vernices, a laca non endurece por efecto de secado (evaporación do disolvente con que se aplica), senón por polimeración, que é un proceso enzimático moi complexo que só sucede en presenza dunha grande humidade relativa. O resultado deste proceso é un polímero (plástico) moi resistente ós axentes externos, duro e estable; de feito empregábase para cubrir armaduras e escudos de coiro, e para impermeabilizar recipientes.

      Os primeiros rexistros que se teñen do emprego da laca en China datan de 2000 anos a.C. A chegada desta técnica a Xapón data do século VI d.C., e foron os nipóns os que perfeccionaron o uso desta arte ata canvertela en algo sublime. Mediante a técnica do maki-e ("salpicada") os xaponeses crearon un estilo de lacado propio e xenuíno. Consistía en salpicar ou esporear sobre unha capa de laca fresca, dada sobre outra xa seca, pó de ouro ou prata, Unha vez seco, lixábase ata deixar unha superficie lisa e uniforme. A operación repetíase tantas veces como se desexase ata acadar o resultado pretendido de "salpicado". O traballo final chámase nashiji.

      A aplicación tradicional da laca é un proceso extremadamente delicado. A propia extracción da laca é complicada, dado que se trata dunha resina branca que ó contacto co aire se torna negra, e é preciso depurala antes de aplicala. Nas pezas lacadas o normal é empregar trinta capas de laca, cada unha delas puída previamente antes de estender a seguinte, pero nalgúns casos chégase ata as cen capas. Para a decoración final pódense utilizar capas de laca pigmentada de cores, gravado, ou tallado con aplicacións de nácara ou pan de ouro.

Vista de detalles do xoieiro e interior con espello

      Caramiña ofrece este xoieiro de inspiración xaponesa: liñas cadradas e rectas, decorado en vermello e negro, cun patrón floral na cuberta. A tapa foi pintada enteiramente a man e presenta aplicacións de foil vermello combinado con liñas brancas. O interior está pintado en vermello e puído con la de aceiro, que dá un acabado moi agradable ó tacto. A caixa está vernizada cun acabado especialmente brillante que lembra ós lacados xaponeses. A base do xoieiro está protexida con feltro negro.

Caramiña sae á rúa

          Mañá Caramiña Artesanía terá un posto propio na Rúa de San Pedro, en Compostela, con ocasión das festas do barrio. Se vos apetece dar unha volta, tomar unhas cuncas de viño e picar algo, podédesvos pasar por alí e botar unha ollada ós postos de artesáns. Alí estaremos, con todos os nosos produtos e algunha que outra novidade. Animádevos.

Curiosidades sobre gatos: seguro que non o sabiades…

Ós gatos atribúeselles dende tempos inmemoriais poderes máxicos de adiviñación e fortuna. Numerosas culturas teñen relatos tradicionais dedicados ós gatos e a súa vinculación coa bruxería, e a día de hoxe moitas destas crenzas persisten no sentir popular da xente.

Os gatos comezaron a ser domesticados polos exipcios cara o 3.000 a.C. Observouse que os gatos eran uns eficaces cazadores de ratos, e iso permitía manter a salvo os cultivos e as reservas de gran, que eran o sustento imprescindible do pobo exipcio. Estas vantaxes empuxaron ós exipcios a querer estender a raza dos felinos e chegar a domesticalos, para ter un gato en cada fogar. Posteriormente, ás virtudes de salubridade e protección asociadas ós gatos sumáronse tamén crenzas relixiosas, pasando a ser considerado un animal sagrado, venerado na cultura exipcia e elevado ó grao de divindade. Este carácter divino unido á beleza natural deste animal fixo que a deusa Bastet, divindade que encarnaba a beleza e a fertilidade, fose representada cunha cabeza de gato.

A importancia e veneración deste felino na sociedade exipcia chegou a límites insospeitados, ata o punto de que a morte deste animal era motivo de dó na familia. Os corpos dos gatos, unha vez falecidos, eran embalsamados e momificados, e honrábanse as súas tumbas enchéndoas de ratos embalsamados. O achado na cidade de Bubastis en 1890 dunha necrópole con máis de 300.000 gatos momificados dan proba desta devoción.

Os gatos entraron en Europa a través dos gregos, quen os importaron de Exipto polas mesmas razóns polas que estes os domesticaran: salvagardar os cultivos mantendo a raia ós ratos.

En épocas posteriores, en cambio, a sorte dos gatos foi ben distinta. Ó longo da Idade Media houbo unha auténtica persecución contra estes animais pola crenza de que eran bruxas metamorfoseadas. Xa de antigo se pensaba que os gatos eran mensaxeiros de malos presaxios ou portadores de meigallos e encantamentos. A tradición celta relata que as meigas se facían acompañar de gatos, especialmente os de cor negro, porque se servían deles como mensaxeiros ou secretarios, ou mesmo porque eran persoas transformadas por algunha sorte de conxuro e obrigadas a servilas. Estas supersticións estendéronse ata o punto de chegar a sacrificar a milleiros de felinos baixo a sospeita de ser bruxas transformadas ou instrumentos dos seus artificios.

A persecución masiva contra os gatos tivo unhas consecuencias desastrosas na loita contra a peste cando a praga arrasou Europa no século XIV, entre outras razóns porque existía a crenza errónea de que eran os gatos quen propagaban a infección, e non as ratas. Daquela apenas quedaban felinos abondo para combater a grande cantidade de roedores que estendían a enfermidade. A comprobación de que a peste se transmitía polas pulgas das ratas e non polas dos gatos motivou que progresivamente se volvese estimar os gatos como animais útiles e se fose abandonando a súa asociación coa bruxería, aínda que estiveron a piques de ser exterminados por completo en Europa. A partir do século XVII reivindícase de novo a protección destes animais pola súa eficacia á hora de combater a crecente poboación de ratas, o que permitía evitar a propagación de cepas de peste e outras enfermidades.

Famoso cartel feito por Toulouse Lautrec para anunciar a estrea en 1881 dun cabaret titulado "O gato negro".

No século XVIII os gatos recuperan o seu antigo estatus e empezan a ser estimados como animais de grande beleza, xurdindo representacións pictóricas e escultóricas dedicadas a eles, cando na época medieval iso sería impensable. Afortunadamente nos nosos días, aínda que moitas das antigas crenzas se conserven no saber popular, os gatos gozan dunha existencia pracenteira e libre de ameazas.

Detalles da portada e contraportadas do caderno

           E para facerlles xustiza presentamos este caderno feito por encargo decorado con debuxos propios, con motivos de gatos e referencias ó mundo felino. Esperamos que vos guste.

Detalles da decoración interior do caderno

Novos álbumes de fotos

          Amosámosvos agora outros modelos de álbumos feitos por Caramiña. Hainos para todos os gustos, estilos e tamaños.

 Álbum de man

          Este modelo é un álbum pequeno, de 16x12 cms. pensado para meter unha foto estándar en cada páxina e podelo levar contigo no peto ou no bolso. Está decorado con pétalos de flores naturais e no reverso ten unha folla prensada de arce. Está elaborado con cartolina de gramaxe superior de 250gr. en cor viño-terra e pecha cun botón de madeira.

Álbum mediano

         Este modelo é un álbum tradicional de 18x22cms. para poder meter dúas fotografías por cada páxina. Ten un total de 20 páxina e capacidade para 80 fotos. Cada páxina está separada da seguinte con papel cristal, para evitar que as superficies das fotos se peguen entre si.

Álbum mediano de tea

          Este modelo ten as mismas dimensiones que o anterior, tamén con páxinas en negro e papel cristal. Está decorado con follas naturais de arce prensadas, e forrado con cartolina granate e unha tea con volutas de veludo.

Álbum I Love Santiago

          Este é un álbum clásido de grande formato (30x30 cms.), de 20 páxinas, e capacidade máxima para 160 fotos de tamaño estándar. As páxinas están separadas con papel cristal verxurado con relevo de follas. A fotografía da portada é da Rúa Raíña, en Compostela, feita e editada tamén por Caramiña. A cartolina é de gramaxe superior de 240gr.

         Esperamos que vos gusten e aceptamos todo tipo de suxestións.

Ai, que calor!!!

Abanico pintado en branco con aplicacións de foil en prata

          Hoxe falaremos de abanos e para iso comezaremos polo principio. As orixes do abano son un tanto incertas. Tense coñecemento de que os antigos exipcios, babilónicos, gregos, romanos e persas empregaban uns aparellos coa finalidade de mover o aire e refrescarse, xa que se conservan representacións pictóricas que así o demostra. Mais estes primeiros instrumentos eran abanicos grandes, moitas veces confeccionados con elementos naturais que precisaban moi pouca adaptación, como plumas grandes ou follas de palmeiras, que se inserían nun mango de madeira, e que normalmente se encargaban de axitar os escravos. Estes abanos tiñan unha dupla finalidade: a de refrescarse e a de axotar os insectos. Máis tarde identificáronse cun símbolo de poder e de pertenza á aristocracia, xa que sempre se precisaba un escravo que se encargase deste labor, e non todo o mundo tiña escravos á súa disposición. Finalmente, este tipo de abanos grandes quedaron relegados a unha fin meramente ornamental.

Detalle de abano pintado en branco

          Estes abanicos grandes, que requirían un movemento amplo realizado cos dous brazos, foron empregados en todas as culturas e téñense rexistros da súa aparición dende o terceiro milenio a. C. Tanto os aztecas coma os incas, os chinos e os xaponeses, sen esquecer, como xa dixemos, os poboadores do Mediterráneo, conservaron representacións artísticas en que se reflicte o uso destes aventadores de pé. A utilización destes instrumentos estendeuse ata o século XVI, se ben nos últimos séculos a súa aparición reducíase ós círculos da alta sociedade.

Detalle de abano pintado en negro e dourado

          Porén, os abanos de man que hoxe coñecemos teñen unha orixe moito máis recente no tempo e unha procedencia do máis remota. Dise que o abanico pregable procede de Xapón ou de Corea, e que os grandes mercaderes occidentais importaron a idea. No século XV comézase a súa implantación en Europa e fundamentalmente en Francia, onde se comezou a fabricar un modelo pregable. A época de máximo esplendor foi durante os reinados de Luís XIV e Luís XV (1638-1770), onde pasou a ser complemento indispensable da vestimenta de toda dama que se prezase. Daquela a súa fabricación chegou ó extremo do artificio e da sofisticación, dado que se empregaban materiais de luxo como pedras preciosas, tafetán de Florencia, sedas, ouro, marfil, prata, etc. 

          Foi neste contexto onde xurdiu unha linguaxe secreta vinculada ó abanico, empregada polas damas da aristocracia para comunicarse cos seus pretendentes e potenciais amantes coa finalidade de gardar as formas en público e evitar que os demais coñecesen as mensaxes intercambiadas cos cabaleiros. Este tipo de linguaxe era útil en ambientes sociais de reunión (concertos, ópera, reunións de festexo) onde se podían producir os encontros cos amantes aínda que gardando a discreción máis absoluta. A continuación ensinámosvos algúns dos códigos desta forma de comunicación.

Abano pintado en negro e decorado con pintura dourada

A linguaxe do abano

1. Abanicarse rapidamente: Ámote con intensidade

2. Abanicarse lentamente: Abanicarse de forma pausada significa “son unha señora casada e resúltasme indiferente”. Tamén ten este significado se se abre e se pecha moi despacio.

3. Pechar despacio: Este peche significa un “Si”. Se se abre e pecha rapidamente significa: "Coidado, estou comprometida".

4. Pechar rápido: Pechalo de forma rápida e amuada significa un “Non”.

5. Caer o abanico: Deixar caer o abano significa: "perténzoche".

6. Levantar os cabelos: Se levanta o pelo co abano significa que pensa en ti e que non te esquece.

7. Contar variñas: Se conta as variñas do abano ou pasa os dedos por elas quere dicir que quere falar contigo.

8. Cubrirse do sol: Significa que es feo e non lle gustas.

9. Apoialo sobre a fazula: Se se apoia sobre a fazula dereita significa “si”, e “non” se se apoia sobre a esquerda. 

10. Emprestar o abano: Se empresta o abanico ó seu acompañante, malos presaxios. Se llo dá á súa nai quere dicir: “Despídote, acabouse”.

11. Dar un golpe: Un golpe co abanico sobre un obxecto significa impaciencia.

12. Suxeitalo coas dúas mans: Se suxeita o abano aberto con ambas as dúas mans significa “é mellor que me esquezas”.

13. Cubrir os ollos: Co abanico aberto, significa “Quérote”. Se se cubre o rostro pode significar “Coidado, aséxannos”.

14. Pasalo polos ollos: Significa “síntoo”. Se pecha o abano tocando os ollos quere dicir “Cando te podo ver?”.

Mostra dunha ilustración decimonónica con exemplos da linguaxe do abanico

15. Abrir o abano e mostralo: Significa “Pódesme agardar”.

16. Cubrir a cara: Cubrir a cara co abano aberto significa: “Sígueme cando marche”.

17. A medio abrir: Apoiar o abano a medio abrir sobre os beizos quere dicir “Pódesme bicar”.

18. Apoiar os beizos: Se apoia os beizos sobre o abano significa desconfianza.

19. Pasalo pola fazula: Significa “Estou casada”.

20. Escorregalo sobre os ollos: Significa: “Marcha, por favor”.

21. Man esquerda: Levalo na man esquerda quere dicir: "Desexo coñecerte". Movelo coa man esquerda significa: "Obsérvannos". 

22. Man dereita: Levalo ou movelo coa man dereita significa: “Amo a outro”.

23. Pasalo dunha man a outra: Significa “Estás flirteando con outra” ou “Es un atrevido”.

24. Xiralo coa man dereita: Significa “Non me gustas”.

25. Tocar a palma da man: Quere dicir “Estou pensando se te quero”.

26. Sobre o corazón: Apoiar o abano aberto sobre o corazón ou o peito quere dicir: “Ámote” ou “Sufro polo teu amor”.

27. Darse na man esquerda: Darse un golpe co abano pechado na man esquerda significa “Ámame”.

28. Mirar debuxos: Mirar os debuxos do abano quere dicir: “Gústasme moito”.

29. Baixalo á altura do peito: Significa “Podemos ser amigos”. Tamén deixalo pendurado quere dicir “Seremos amigos”.

30. Pechalo sobre a man esquerda: Quere dicir “Casarei contigo”.

31. Sairei: Poñerse no balcón co abano aberto ou saír ou entrar no balcón abanicándose.

32. Non sairei: Deixarse o abano pechado no balcón, saír ou entrar no balcón co abano pechado.

33. Arroxar o abano: Quere decir “Ódiote” ou “Adeus, acabouse”.

34. Presentalo pechado: Significa “Quéresme?”.

35. Sobre a orella: Na esquerda “Déixame en paz non quero saber nada de ti”. Na dereita “Non reveles o noso segredo”.

36. Contar ou abrir certo número de variñas: Indica a hora para quedar nunha cita, en función do número de variñas abertas ou “tocadas”.

Abanico pintado en vermello con aplicacións de foil de prata

          Esta linguaxe caeu en desuso, mais os abanos seguen sendo un elemento moi útil para refrescarse no verán. En Caramiña Artesanía ofrecémosvos uns modelos pintados, decorados e vernizados enteiramente a man para esparexer a calor deste tempo. Esperamos que vos gusten e lembrade que todos os modelos se poden personalizar ó voso gusto.

Ampliando horizontes: bolsos feitos de lenzo de inspiración galega

Bolsos confeccionados en lenzo negro tinguido

Caramiña Artesanía colle agora a agulla e o dedal para ofrecervos novos produtos. Nesta ocasión elaboramos uns bolsos con tea de lenzo, que é un tecido bastante resistente pola disposición do entramado do fío, e cun tacto rústico que lembra ás antigas enaguas de liño.

Bolsos decorados en cor marrón

De feito, o lenzo fabrícase cun fío elaborado cunha mestura de liño e algodón. As características destas fibras vexetais naturais fixeron que moi cedo se advertise a súa idoneidade para ser empregada como tea base da arte pictórica, e a extensión do seu uso motivou que por metonimia se fale hoxe de “lenzos” como sinónimo de pinturas ou cadros. Dende moi antigo xa se pintaba sobre tea, pero a implantación definitiva do lenzo como base para a pintura non se consolidou ata o século XVI en Italia, se ben se disputaba o posto coa pintura sobre táboa.

Flor do liño

O motivo deste éxito do lenzo débese precisamete á súa composición. A combinación do algodón co liño ofrecía unha textura e unha superficie idóneas para pintar, se ben hai que indicar que nun primeiro momento o lenzo se fabricaba empregando só unha destas fibras, por iso había lenzo de algodón e lenzo de liño, ata que se observou a conveniencia de mesturar ambos materiais para aunar as vantaxes dun e doutro. Por unha banda, o algodón é unha fibra moi absorbente, de modo que a pintura penetraba ben no tecido, e bastante elástica, o que permitía tensar a tea sobre o bastidor de madeira e mesmo retensala se afrouxaba ó quedar empapada  coa pintura. Pola súa banda, o liño é unha fibra moi resistente, forte e difícil de romper, mais presentaba o inconveniente de ser moi cara, sensible ós cambios de humidade ambiental, o que facía que se destensase, e ademais deteriorábase co contacto directo co óleo, que antigamente era máis corrosivo que na actualidade.

Planta de liño

Para aproveitar as vantaxes dun e doutro material comezouse a fabricar lenzo cunha mestura de algodón e liño, ó que se lle aplicaba unha imprimación de produtos químicos como cola, glicerina, óxido de cinc, carbonato de chumbo, aceite de linaza… co fin de impermeabilizar o liño do tecido e ó mesmo tempo obter unha superficie lisa e uniforme, polo xeral branca, para pintar dun xeito máis homoxéneo.

            Falando un pouco do liño, como xa sabedes, trátase dunha planta herbácea da que se aproveita case todo: do talo tíranse as fibras para tecer as teas de liño, da semente, chamada linaza,  obtense aceite e fariña. O liño é propio da rexión dos ríos Nilo, Tigris e Éufrates, se ben hoxe se cultiva en todas as partes do mundo, e mesmo en zonas de clima frío. O liño foi a primeira fibra vexetal que se empregou para a elaboración de tecidos. Cultivábase en Exipto xa no s. IV a.C., e moitas das súas momias, como xa sabemos, estaban envoltas en tecidos de liño. En Europa tamén se empregaba o liño dende moi antigo, e a pesar da chegada do algodón ata o século XVIII  o liño era a fibra téxtil máis empregada despois da la. A cor natural do liño vai do branco tostado ó gris claro e, ó igual có algodón, está composto na súa meirande parte de celulosa.

Flor do algodón

Con respecto ó algodón, trátase dun arbusto que en estado salvaxe pode medrar ata os 3 metros de altura, e é propio das rexións tropicais de todo o mundo (Asia, África e América). A parte da flor de onde se extraen as fibras chámase hilacha, e na natureza atópanse en cor branco, marrón e verde, mais as esixencias da produción industrial fixeron que estoutras variedades naturais quedasen practicamente exterminadas. O cultivo do algodón require abundante rego e nel empréganse bastantes produtos químicos, polo que a explotación deste arbusto resulta moi contaminante. O aproveitamento do algodón nas rexións onde nacía de forma natural é moi antigo. Na península do Indostán (actuais India, Pakistán, Bangladesh, Sri Lanka, Maldivas, Bután e Nepal) hai rexistro do emprego do algodón cara ó 450 a.C. A Europa chegou máis tarde, establecéndose en España os primeiros cultivos (Valencia) e fábricas (Granada, Córdoba ou Sevilla) no século X; aínda que a expansión do uso deste material en toda Europa non chegaría ata máis tarde, ben entrado xa o século XV. Como curiosidade podemos dicir que o algodón non se emprega só na elaboración de téxtiles, senón tamén noutros produtos, como o papel moeda e de feito os billetes de euro están fabricados integramente de algodón, así coma os dólares americanos.

Bolsos decorados en negro con forro tamén negro.

Os bolsos que elaboramos están feitos con lenzo de algodón e liño, e están inspirados nos patróns de decoración das enaguas galegas tradicionais. Teñen puntillas, cintas pasadeiras, lazos de veludo, dobrezes superpostas e cosidas… Todos eles están feitos enteiramente a man e cun deseño único para cada un. Esperamos que vos gusten.

Bolso decorado con cinta de veludo granate

Traballos por encargo

     Nesta entrada querémosvos amosar algúns dos traballos que fixemos por encargo. En todos eles o deseño fíxose tendo en conta os gustos do destinatario, idade, actividade... ademais das indicacións da persoa que fixo o encargo.

• En primeiro lugar ensinámosvos unha tarxeta encargada para felicitar a un amigo o nacemento do seu fillo. A tarxeta é de tamaño A4 (folio), elaborada enteiramente a man, ó igual que o sobre, en papel mi-teint dun 50% de algodón, en cores marfil e celeste. O deseño foi feito exclusivamente para esta ocasión, empregando a técnica do découpage. Para rematar a decoración engadíronse lazos de raso e o nome do neno.

• A continuación amosámosvos uns ficheiros encargados para clasificar postais de viaxe enviadas a nenos. Un dos modelos é para nena e o outro para neno o que determinou en grande parte a elección das cores. Por outro lado, xa que a finalidade principal era gardar postais, a decoración recolle elementos que fan referencia ás viaxes: bandeiras, maletas, avións...

• Este traballo foi un agasallo encargado para enmarcar un diploma expedido pola Royal Academy of Dance of London  dunha rapaza que fixera un examen oficial de ballet. Está decorado con elementos que remiten ó mundo da danza. Ten nunha esquina unha máscara anteface con plumas inspirada no ballet O Lago dos Cisnes. Na esquina oposta ten unha foto dunhas zapatillas de puntas rematadas nunha lazada de raso con crema. A parte visible do marco está feito con varias pranchas de cartón compactado unidas ó marco que leva o cristal. A decoración fíxose con papel charol, plumas tinguidas, cintas de veludo e raso e brillantes artificiais.

       Esperamos que vos gusten as nosas propostas. E se tedes que facer algún agasallo personalizado, nós encargámonos do deseño e de ofrecervos distintos modelos para que poidades escoller. Estamos á vosa disposición.

Pan de Ouro

         O ouro foi dende sempre o metal precioso por excelencia en todas as culturas. Polas súas características, que non pasaron desapercibidas para o home moito antes incluso de que nacese a ciencia química,  atribuíanselle cualidades máxicas de sandamento, poder ou protección. Unha desas características é que o ouro é sumamente inactivo, o que quere dicir que non reacciona con moitos dos compostos químicos que se atopan habitualmente na natureza, polo que é bastante hipoalerxénico e inalterable coa calor, a humidade, o aire… Esta peculiaridade fai que sempre conserve as súas características propias, particularmente a cor e o brillo, permanecendo intacto pasase o tempo que pasase. Non é de extrañar que se identificase dende moi cedo como símbolo de poder, xa que o brillo eterno do ouro sería trasunto do fulgor do poder do seu portador, e a isto engádese o feito de que é relativamente escaso e, en consecuencia, só accesible para uns poucos.

            Outra característica salientable do ouro é que se considera o metal máis maleable e dúctil coñecido, o que implica un aumento das súas potenciais aplicacións. Na actualidade os usos deste metal superaron amplamente a súa inicial aplicación como materia prima de ourivería e xoiaría, pois non se usa só en medicina, senón tamén en electrónica, telecomunicacións, enxeñaría aeronáutica, nanotecnoloxía, etc.

            En relación con estas características que acabamos de mencionar, o carácter dúctil e maleable do ouro foi axiña prezado polos artesáns que o traballaban, que souberon sacar partido del para crear novos produtos, como o pan de ouro. O pan de ouro obtense golpeando repetidamente unha lámina deste metal ata que acade un grosor duns 0,006 mm. Isto só é posible pola devandita condición maleable do ouro (dunha onza deste elemento -31,10 gr.- pódese obter unha lámina de 28 m²). Esta primeira lámina lógrase do mesmo xeito, martelando unha peza de ouro ata que quede alisada e fina. O ouro puro é tamén moi brando, polo que normalmente se funde con outros metais que lle confiran certa dureza, principalmente prata e cobre, o que tamén pode cambiar os matices de cor do ouro tal e como o coñecemos.

            Xapón é un país cunha amplísima tradición na produción de ouro e creación de pezas con aplicacións deste elemento: caixas lacadas e decoradas con po de ouro, budas xigantes cubertos de pan de ouro, xoairía… De feito, en Xapón é onde se produce o pan de ouro máis fino do mundo, moitas veces obtido con métodos tradicionais transmitidos de xeración en xeración. Sakuda é unha cidade referente neste ámbito, pois alí prodúcese o 99% do pan de ouro de todo o Xapón. Para conseguir esta finura trabállase sobre unha lámina de ouro previamente obtida por batido dun grosor dunha milésima parte dun milímetro. A continuación esta lámina ponse entre un papel xaponés especial chamado hakuda-shi e séguese batendo e golpeando ata obter unha lámina final dun grosor dunha dezmilésima parte dun milímetro. Segundo os artesáns de Sakuda o segredo reside no papel empregado, feito tamén a man, que está cuberto dunha pátina satinada que fai que o ouro discorra suavemente pola súa superficie sen que quede grumo nin avultamento ningún.

Álbum de fotos decorado cunha estrela feita con lámina cor prata

             O pan de ouro emprégase fundamentalmente en decoración de esculturas de madeira, marcos de pinturas e cadros, composicións pictóricas, etc. Hoxe en día o labor facilítase considerablemente porque aparecen novos produtos sintéticos que permiten substituír o auténtico pan de ouro, e isto faino máis accesible porque se abaratan moito os costes. As láminas que se adoitan empregar en decoración na actualidade chámanse foils, e presentan a vantaxe de que se fabrican en multitude de cores, facendo máis versátil a peza na que se apliquen. Polo contrario, a dificultade que presentan os foils é que se aplican seguindo o mesmo método que na colocación do pan de ouro: primeiro hai que estender un pegamento especial cunha espátula, seguindo un debuxo previo marcado a lapis na superficie a tratar; logo hai que esperar entre 6 e 10 horas a que este pegamento adquira a textura adhesiva óptima para poñer a lámina sobre el, e finalmente aplícase a lámina cunha lixeira presión sobre os puntos de encolado ata que quede pegada.

Caixa decorada con volvoretas feitas en foil de prata

            En Caramiña Artesanía ofrecemos varias propostas de elementos decorados con foils. O resultado é sumamente elegante e delicado, e na súa confección puxemos o máximo coidado e dedicación. Agardamos que vos gusten e estamos abertos a todo tipo de suxestións.

Tarxetas decoradas con foils de diferentes cores: cobre, vermello, prata, verde...

Resultado da Feira de Artesanía

     Ola a todos.

     Espero que saibades desculpar esta especie de abandono do blog durante estes últimos meses; pero con ocasión da Feira de Artesanía da Rúa de San Pedro (en Santiago de Compostela) este pasado 5 de maio estivemos moi afanados coa produción das nosas pezas e non tivemos oportunidade de actualizar o portal.
      Aquí vos deixamos unhas fotos do noso posto.

    Foi unha experiencia fantástica, e dende aquí queremos agradecer todos os comentarios de apoio, as alabanzas e os piropos recibidos polas pezas presentadas. Moi axiña volveremos a estar na rúa noutra feira. Manterémosvos debidamente informados destes eventos.

       Moitas grazas a todos.

   

Para os máis nostálxicos

Para eses que seguen preferindo ter as fotos impresas e gardadas nun álbum e así podelas ‘tocar’ cando queiran, aquí vai unha breve historia da orixe da palabra ‘álbum’.

Supoño que a terminación da palabra xa vos fai pensar na súa orixe. Efectivamente, ‘álbum’ vén do latín album que é a forma neutra do adxectivo albus, que quere dicir ‘branco’. Na época dos romanos a palabra album servía para designar unha especie de taboleiro branco e encerado, situado nunha parede en fronte do Capitolio,  no que os pretores e xuíces escribían as súas decisións e sentenzas para que puidesen ser coñecidas polo pobo. Sería algo así como o equivalente ó actual taboleiro de edictos do xulgado ou do concello. Mais daquela non había BOE nin DOG nin BOP, e por non haber non había nin papel, de aí que este taboleiro estivese cuberto de cera para poder escribir nel cunha espátula ou cun palillo de escritura.

Álbum de 25x30 cms.decorado con follas naturais, feito enteiramente a man.

Unha vez que esta figura dos alba (plural do neutro album) desapareceu como tal, a palabra caeu en desuso; pero foi recuperada polo alemán na Idade Media para designar o que hoxe coñecemos como ‘libro en branco’.  No século XVIII a palabra estendeuse en Francia para denominar uns cadernos nos que se puxo de moda recoller as sinaturas autógrafas de amigos e achegados, coñecidos máis concretamente como album amicorum  (álbum dos amigos).  A palabra chegou á península  Ibérica no século XIX  para identificar un caderno en branco onde se asentaban composicións literarias, sentenzas, máximas, pezas de música, sinaturas, retratos de persoas célebres…

Hoxe emprégase para designar un soporte semellante a un libro no que se poidan gardar elementos non impresos nas propias páxinas, por así dicilo, como acontece coas fotografías, os selos, os cromos, etc. Agora ben, o emprego desta palabra para estes fins non é moi antigo, pois evidentemente non pode ser anterior ó nacemento da fotografía (o daguerrotipo foi anunciado e difundido en 1839); e por outra banda hai que ter en conta que na súa orixe, a fotografía era un artigo de luxo, ó alcance de moi poucos, por iso os primeiros álbumes coñecidos eran de carácter temático e con fines de publicación para a súa difusión (temas políticos, paisaxísticos, documentais…). A aparición dos álbumes de carácter familiar ou privado é bastante recente, e mesmo as nosas avoas conservan un único álbum familiar con fotos de toda a súa vida condensadas nunha ducia de páxinas (e só unha das fotos recolle a súa infancia), o que para nós, a día de hoxe, é impensable dada a grande accesibilidade e popularización da fotografía. En canto ó termo ‘álbum musical’, a orixe desta terminoloxía xurdiu xa cos discos de vinilo, pois a súa semellanza cos tradicionais álbumes de fotos fixo que a palabra se comenzase empregar tamén para a súa designación, e agora serve para denominar calquera colección de pistas de música reunidas nun mesmo soporte.

Álbum de 30x30 cms. decorado cun deseño exclusivo de motivos musicais.

No entanto, o mundo dos álbumes non remata aquí. Este termo está adquirindo novas dimensións, a xa se fala de álbumes virtuais ou on line.

En Caramiña temos morriña dos tempos pasados, dos recordos para toda unha vida, das fotos en branco e negro e dos álbumes tradicionais, encadernados ó estilo clásico, onde gardar todas esas vivencias; por iso ofrecemos algúns modelos de álbum, totalmente personalizables, para seguir fieis ós impulsos da nostalxia. Nesta ocasión amosamos dous modelos, un deles de gran formato, de 18 páxinas de 30x30 cms. e capacidade para 144 fotos de tamaño estándar, e outro máis pequeño, de 12 páxinas de 25x30 cm., e capacidade para 72 fotografías estándar.

Estamos abertos ás vosas suxestións.